این روزها آنچنان دلم یک اتفاق خوب میخواهد...

که آن سرش ناپیدا...

بیاید و بیفتد وسط زندگیم...

آری..همینجا...

حوالی بی حوصلگی های روزانه ام..

کاش میشد هر جا که دلت خواست

یک النگ به پاهای این " اتفاق بی مصب " بزنی و بیفتد..

بلند بلند با خودم فکر میکنم و فردای دیگری از کف میرود

میرود که میرود..

و من همچنان دلم یک اتفاق خوب میخواهد ...

گفت:از مادر بخوان گفتم:که مادر مهربان

گفت:یک چیز دگر گو گفتمش:آرام جان

گفت:دانی مهربان تر از همه عالم خداست

گفتم:آری در وجود مادرم دیدم عیان

گفت:مادر سیب را ناخورده بودی چون شدی؟

گفتم:آن سیب مادرم را کرد مادر در جهان

گفت:بیرون راند آن سیب مادرت را از بهشت

گفتمش:بنگر بهشت را زیر پای مادران

گفت:شیطان از طریقش پادشاهی می کند

گفتم:از خیر دعایش میروم اندر جنان

گفت:اگر خواهی فروشی مادرت قیمت به چند

گفتم:آن یک قطره اشکش نی فروشم با جهان

       

مادر یعنی： ناز هستی در وجود
مادر یعنی：یک فرشته در سجود
مادر یعنی： یک بغل آسودگی
مادر یعنی： پاکی از آلودگی
مادر یعنی： هدیه ی مرد از خدا
مادر یعنی：همدم و یک هم صدا
مادر یعنی： عشق و هستی؛ زندگی
مادر یعنی： یک جهان پایندگی
مادر یعنی：لطیف؛ فصل بهار
مادر یعنی：زندگی در لاله زار
مادر یعنی： عاشقی؛ دلدادگی
مادر یعنی： راستی و سادگی
مادر یعنی： عاطفه؛ مهر و وفا
مادر یعنی： معدن نور و صفا
مادر یعنی： راز؛ محرم؛ یک رفیق
مادر یعنی： یار یکدل؛ یک شفیق
مادر یعنی： مادر مردان مرد
مادر یعنی： همدم دوران درد
مادر یعنی：حس خوش؛ حس عجیب
مادر یعنی： بوستانی پر نصیب
مادر یعنی： باغهای آرزو
مادر یعنی：نعمتی در پیش رو
مادر یعنی： بنده ی خوب خدا
مادر یعنی： نیمی از مردان جدا
مادر یعنی： همسری خوب و شفیق
مادر یعنی： بهترین یار و رفیق
مادر یعنی： انفجار نورها
مادر یعنی： نغمه ی روح و روان
مادر یعنی： ساز موسیقی جان
مادر یعنی： مرهم هر خستگی
مادر یعنی： بهترین وابستگى…
تقدیم به همه مادرانی که سایشون پایداراست الهی همیشه برقرارباشن روزشون پیشاپیش مبارک

قسم بر جامه ی پاکی که از عشقت به تن کردم

که تا جان دربدن دارم فراموشت نخواهم کردم

و "عزیزم..."

به بعضی ها خیلی می آید

مثلا وقت هایی که

مرا "عزیزم...." صدا می کنی ...!

چقدر تو به من می آیی....

دلم یک موسیقی   کهنه میخواهد، که همیشه تازگی دارد.

مثلا ....

صدای خنده هایت

 

شب ها گذشت و روی تو شد ماه و ماه تر
چشم تو دلبخواه و لبت دلبخواه تر ...

با لشکر دلم به مصاف تو آمدم
لشکر شکست خورد و شدم بی سپاه تر

حوا !اگر چه چیدن سیب اشتباه بود
توبه از این گناه ولی اشتباه تر

قانون عشق،عصمت یوسف نمی شناخت
سنگین ترست جرم دل بی گناه تر

محراب ابروان تو هر قدر" با خدا "ست
میخانه ی نگات ولی" لا اله" تر ...

دیگر امید نیست به دل کندنت ؛که شد
چشمت سیاه دل تر و روزم سیاه تر

جانم گرفت و گفت :"چطورست حالتان؟"
_"شکر خدا ... به لطف توام روبراه تر ..."

سیگار روشنم به لبت ،با دو انتخاب
با تو تباه گردم و بی تو تباه تر ...

 اگر انسان نخستین بودم ...

برای گفتن از عشق لب های تو را بر دیوار غار نقاشی میکردم،

برای محبت دستانت را،

برای زندگی موهایت را،

برای جنگ...

برای جنگ حتما چشمانت را می کشیدم،

ولی باور کن که هیچوقت نخواهند فهمید،

آتش اختراع مردی است

که شب ها

برای تصویر تو

بر دیوار غار دلتنگ می شد

دلم میخواهد کسی تو را به من تعارف کند

تا من تمامت را بردارم

اسمش که می آید قلبم میزند

تازه میفهمم که زنده ام....

چشمانت ....

تمام زنگی من است.

پلک نزن....

تا گیج نشوم

کجای شهر قدم میزنی؟

میخواهم اتفاقی

از آنجا رد شوم

تو به من تکیه نکن در گسل زلزله ام

ناگهان می شوم آوار به هم میریزم

داره میره باز

تا زمانی که شاعرت هستم

چادر و روسریت بی اثرند

آنچه را زیر روسری داری

مردم از شعر هام با خبرند

چادرت را به یاد خواهم داشت

چادرت عین روزگار من است

چادرت را سر غزل ها کن

مردم از وصف موت خون جگرند

ابتدا یک نفر تو را می خواست

بعد کم کم گذشت و شاعر شد

بعد تر یک گروه عاشق تو ...

حال یک شهر از تو در به درند

گفتی که مسلمانم و ماه رمضان ست ..

بوسی بده افطار کنم ... وقت اذان است

در وصف تو بانوی تغزل چه بگویم؟

چیزی که عیان ست چه حاجت به بیان ست؟

 ادامه مطلب

هر شب دو برابر شده دیوانگی من ...

این شیوه ی عشق ست،شبیه سرطان ست

 غَــمِ ویـرانـی خـود را ، بـه چـه تـشـبـیه کنم؟


فرض کن کوه شنی طعنه ی طوفان خورده

روزی

من چهل ساله میشوم

و

موهایم جوگندمی

حتما

بازهم شبها

تنهایی قدم میزنم

و بازهم .....

داستان قشنگیه

ادامه مطلب

نظر یادتون نره

ذره ی خاکم و در کوی توام جای خوشست

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

لا مروت بعد از این عینک به چشم هایت نزن

جنس های پشت شیشه بیشتر دل میبرند

وای خوش از آن‌ همه قندی که تو داری به لبت

این غزل بوسه ی در راه ،یکی هم طلبت

این غزل پیشکش چشم نجیبت ای عشق

که نمادی‌ست از آیین و سکوت و ادبت

خیلی بده آدم از خواهرش دور باشه

 ᓄـیاۓ با ᓄـטּ بازۓ ڪنی؟...یاـבـᓄ ᓄـۓ آیـב ڪـפּــבڪ ڪه بـפּــבـᓄ 
  
  
 بعضۓ ها را آنقـבر בـפּــωـت בاشتـᓄ 
  
  
 ڪه פּـقتۓ 
  
  
 ᓄـۓ آـᓄــבنـב פֿـانه ۓ ᓄـاטּ 
  
  
 با گریه ᓄـجبـפּـرشاטּ ᓄـیڪرבـᓄ 
  
  
 بیشتر بـᓄـاننـב ؛ 
  
  
 פֿــפּـابـᓄ ڪه ᓄـیبرב 
  
  
 بـבـפּـטּ اینڪه بـᓅـهـᓄــᓄ 
  
  
 ᓄـیرᓅـتنـב..! פـالا ڪه بزرگ شـבه أـᓄ 
  
  
 ᓄـیترωــᓄ بـפֿــפּـابـᓄ ، 
  
  
 تـפּ برפּـی... 
  
  
 פּ گریه هایـᓄ ، بعـב از رᓅـتنت 
  
  
 ωــפּــבۓ نـבاشته باشـב ... 

  

  
قـבر ᓄـهربانۓ ها را بـבانیـᓄ 
 

ﺧﯿـﺎﻟﺖ ﺗﺨﺖ

ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎً ﺭﺩ ﺷﺪﯼ

ﺳﻌﯽ می‌کنم ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ

ﮐﻪ ﻫﻮﺱ ﮐﻨﯽ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﻮﯼ...!

مو پریشان نکنی کاش که در فلسفه هم

بحث ها بر سر گیسوی تو در می گیرند

باز هم کشته و بازنــده ی این جنگ منم


که تو با لشکر چشمانت و ... من یک نفرم !

از:

محسن نظری

و خدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد...!؟

شهریار

خوشحــالی یعنـــی

اونــــی کــه دوستش داری...

   داره میاد 

هوای خانه غمگین...  

   گلویم خشک و بے آب...    

         نفس در سینه پژمرده...

                  به سان شبنمے مغرور...

                         به خاکـے تشنه دل بستم...

                                من آن خاکم که افسرده...

                                        شدم خاکسترے خفته...

                                 به زیر آتشی پنهان...

                        کنون دیگر نه آهے بر لبم جاریست...

                و نه حسرت بر دلم باقیست...

   مرا پنداشتند سنگم!

دگر یارای غلطیدن هم ندارم...

به من گفتی "بگو آ" نمی گفتم. لج کرده بودم

گفتی "این شکل را نگاه کن!" من اخم کردم.

ناگاه گره ی بغضم باز شد و تو دستم را گرفتی

و از کوچه باغ های جهل بیرونم کشیدی و به من

گفتی:"ببین آنجا چند ستاره هست؟"

.......

کلیک رنجه کنید به ادامه ی مطلب 

اون مردایـــــــی که با یـــه نــــه گفتنشون

میفهمـــــی که دیگــــه نبایــــــد اصـــــرار کنــی

اونــــی که قبل از مهمونــــــی بایــــد لباستـــــو

نشـــــون بــــــدی تا تاییـــــدش کنــــــه

اونـــی که وقتی بهتــــ اخـــــــم میکنه

باید شالتــــــــو بکشـــــی جلــــــــو

اونـــــی که وقتــــــی میخــــــــوای از پیشش بــــری

دست میکشه رو لبتـــــ و میگـــــــــه

کمـــــــرنگ کــــــن اون رژتـــــــو

اونــــــــــی که وقتــــــــی تــوی یه جمعید از بغلتــــ تکـــــــون نمیخــــوره

اونـــــی که تـــــوی سرمــــــــا یـــــــخ میـــــــزنــــــــه

ولی وایمیسه ســـــــرکوچــــه تا تـــــو بــــری توی خونـــــــــه

اونـــی که اگه بخوای اشتباه کنـــی پیش خـــــودت میگــــــی

اگه بفهمـــــــــه میکشتم

اونی که خنــــــــده و شیطونیــــــــــاش فقط و فقط مــــــــــال خــــــــــودتــــــــه

و اخمش مــــــال بقیــــــــــــه

به این میگــــــــن

مــــــــــــــــــــــــــرد

روسری سر کن و نگذار که در حومه ی شهر

مردگان شایعه سازند که محشر شده است ..

بســـ کنــــ سآعتــــ …

دیگــــــر خستـهـ شده امـــ ….

آرهـ مَنـ کم آورده امــ ….

خودمــ میدآنمــ کهـ نیستـــ …

اینقدر بآ بودنتـــ

نبودنشــ رآ به رُخـــَم نکشـــ !

خواسته یا ناخواسته میگم :

« مُواظبِ خُودت باش ! » 

مُواظبِ خُودت باش 

یَعنے فِکرم پیشِ توئه !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے بَرام مُهمے !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے نِگَرانتم !

 یَعنے دوستت دارم !

 یَعنے به خُدا مے سپارَمت !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے از الان دِلم واسَت تنگ شُده !

   مُواظبِ خُودت باش

یَعنے... واقعاً مُواظبِ خُودت باش...

می گویند:

خوش به حالت!

از وقتی که رفته حتی خم به ابرو نیاوردی…!

نمی دانند بعضی دردها

کمر خم می کنند، نه ابرو…

  همیشه شاعران آواره ی شعرند؛ اما من

به دنبال توام! وقتی تو باشی شعرمی آید

شب جمعه ست.... نثار دل مرحوم خودم

میروم از سر بازارچه خرما بخرم

دلِ آسمون گرفته همه جا ابری و دوده

سهم من از همه عشقت تلخی فاصله بوده

آهاے همیشگے ترینم!

تمام فعل هاے ماضے ام را ببر..

چہ در گذر باشے

چہ نباشے

براے من استمــــــــــــــــــــــــــــــــــــرارے

خواهے بود...

من هر لحظه تو را صرف مے کنم!

دلیل خلق انگشت های من اینست

که مثل شانه به   موهای یار گیر کند

+ آخرين بار كي ديديش؟! 

  _ همين يه لحظه پيش... 

قبل از اينكه با سوالت از

  خاطرم  

بپرونيش!

امشبم گذشت ،من ندیدمت ...
چشم به راهتم،تا رسیدنت ...

☜    بوسه   ☞

ابتکاریست ازطبیعت

وقتی

❣ احساس ❣ درکلام نمیگنجد!‏

ℒ♡ⓥℯ ㄚ♡ⓤ

همه شب در نظرم موی پریشان تو بود

یک کمی شانه بزن,سکته زدم نیمه شبی.

بم که ویران شد نفهمیدند از آثار چیست!

من که دیدم آن طرف داری تبسم میکنی

آی ... معشوقی که دستانت به خون آلوده است

شهر را آتش زدی،حالا دلت آسوده است؟!

سعی کردم تا که قانع باشم از بوسیدنت

سعی خود را می کنم... هر چند که بیهوده است

تو چه میدانی که این دیوانه از شوق لبت

با چه حالی راه را تا خانه ات پیموده است؟

ریشه های فرش مان را داشتم می بافتم...

دستم عادت کرده از بس بین مویت بوده است

مادرم می گفت:"غیر از غم چه دارد عاشقی؟"

عشق اما بیش از این ها را به من افزوده است

نیست در قاموس رندان صحبت از عاقل شدن

ما اطاعت می کنیم از آنچه دل فرموده است

گیرم که حرام است لبی تر کنم از تو

پیش نظرت تشنه بمیرم چه! حلال است؟