شب ها گذشت و روی تو شد ماه و ماه تر
چشم تو دلبخواه و لبت دلبخواه تر ...

با لشکر دلم به مصاف تو آمدم
لشکر شکست خورد و شدم بی سپاه تر

حوا !اگر چه چیدن سیب اشتباه بود
توبه از این گناه ولی اشتباه تر

قانون عشق،عصمت یوسف نمی شناخت
سنگین ترست جرم دل بی گناه تر

محراب ابروان تو هر قدر" با خدا "ست
میخانه ی نگات ولی" لا اله" تر ...

دیگر امید نیست به دل کندنت ؛که شد
چشمت سیاه دل تر و روزم سیاه تر

جانم گرفت و گفت :"چطورست حالتان؟"
_"شکر خدا ... به لطف توام روبراه تر ..."

سیگار روشنم به لبت ،با دو انتخاب
با تو تباه گردم و بی تو تباه تر ...

تو به من تکیه نکن در گسل زلزله ام

ناگهان می شوم آوار به هم میریزم

تا زمانی که شاعرت هستم

چادر و روسریت بی اثرند

آنچه را زیر روسری داری

مردم از شعر هام با خبرند

چادرت را به یاد خواهم داشت

چادرت عین روزگار من است

چادرت را سر غزل ها کن

مردم از وصف موت خون جگرند

ابتدا یک نفر تو را می خواست

بعد کم کم گذشت و شاعر شد

بعد تر یک گروه عاشق تو ...

حال یک شهر از تو در به درند

گفتی که مسلمانم و ماه رمضان ست ..

بوسی بده افطار کنم ... وقت اذان است

در وصف تو بانوی تغزل چه بگویم؟

چیزی که عیان ست چه حاجت به بیان ست؟

 ادامه مطلب

هر شب دو برابر شده دیوانگی من ...

این شیوه ی عشق ست،شبیه سرطان ست

 غَــمِ ویـرانـی خـود را ، بـه چـه تـشـبـیه کنم؟


فرض کن کوه شنی طعنه ی طوفان خورده

ذره ی خاکم و در کوی توام جای خوشست

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

لا مروت بعد از این عینک به چشم هایت نزن

جنس های پشت شیشه بیشتر دل میبرند

وای خوش از آن‌ همه قندی که تو داری به لبت

این غزل بوسه ی در راه ،یکی هم طلبت

این غزل پیشکش چشم نجیبت ای عشق

که نمادی‌ست از آیین و سکوت و ادبت

مو پریشان نکنی کاش که در فلسفه هم

بحث ها بر سر گیسوی تو در می گیرند

باز هم کشته و بازنــده ی این جنگ منم


که تو با لشکر چشمانت و ... من یک نفرم !

از:

محسن نظری

و خدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد...!؟

شهریار

هوای خانه غمگین...  

   گلویم خشک و بے آب...    

         نفس در سینه پژمرده...

                  به سان شبنمے مغرور...

                         به خاکـے تشنه دل بستم...

                                من آن خاکم که افسرده...

                                        شدم خاکسترے خفته...

                                 به زیر آتشی پنهان...

                        کنون دیگر نه آهے بر لبم جاریست...

                و نه حسرت بر دلم باقیست...

   مرا پنداشتند سنگم!

دگر یارای غلطیدن هم ندارم...

روسری سر کن و نگذار که در حومه ی شهر

مردگان شایعه سازند که محشر شده است ..

  همیشه شاعران آواره ی شعرند؛ اما من

به دنبال توام! وقتی تو باشی شعرمی آید

شب جمعه ست.... نثار دل مرحوم خودم

میروم از سر بازارچه خرما بخرم

دلِ آسمون گرفته همه جا ابری و دوده

سهم من از همه عشقت تلخی فاصله بوده

دلیل خلق انگشت های من اینست

که مثل شانه به   موهای یار گیر کند

بم که ویران شد نفهمیدند از آثار چیست!

من که دیدم آن طرف داری تبسم میکنی

آی ... معشوقی که دستانت به خون آلوده است

شهر را آتش زدی،حالا دلت آسوده است؟!

سعی کردم تا که قانع باشم از بوسیدنت

سعی خود را می کنم... هر چند که بیهوده است

تو چه میدانی که این دیوانه از شوق لبت

با چه حالی راه را تا خانه ات پیموده است؟

ریشه های فرش مان را داشتم می بافتم...

دستم عادت کرده از بس بین مویت بوده است

مادرم می گفت:"غیر از غم چه دارد عاشقی؟"

عشق اما بیش از این ها را به من افزوده است

نیست در قاموس رندان صحبت از عاقل شدن

ما اطاعت می کنیم از آنچه دل فرموده است

آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم .......
آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

دگر آنکه نگشود دفتر احساس ، توئی
آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم....

 
 آنکه کافر به دل مومن من بود توئی
 آنکه هر شعر تو را ،معجزه انگاشت منم.....
 

آنکه بر سینه ی من ،خنجر غم کوفت توئی
او که قامت به قد تیر بر افراشت منم.....

 
 او که در باغ غزل گشت و خرامید توئی
 او که یک بوته در این باغچه نگذاشت منم...,

چقـــدر خستــه ام از ایــن ✗ دقیقــه هــای پــاپتــی ✗


از امتــداد خستــه ی✗ کــلاف بــی عــدالتــی ✗

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘــﺎ ﮔﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ ؛؛ ﺑﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ

ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﻣﻲ ؛؛ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ

ﺳﻴــﻞ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﮔــــﺮ ﺑﺒــــﺎﺭﺩ ﺍﺯ ﻧﺴﻴـــــﻢ ﺻﻮﺭﺗﻲ !!

ﻏــﻢ ﻣﺨـــﻮﺭ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ

ﻣﺨﺘﺼــــﺮ ﮔــﻮﻳﻢ ﺍﮔـــﺮ ﻭﻳــﺮﺍﻥ ﺷـﻮﺩ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻱ !!

ﺟــﺎﻱ ﻫــﺮ ﻭﻳــﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﮐﺎﺧــﻲ ﻧﻤﺎﻳـﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ

ﺍﻱ ﺧــﺪﺍ ،،،،، ﻫــﺮﮔﺰ ﻧﺒﻴﻨـــﻢ ﺑﺸــﮑﻨﺪ ﻗﻠـــﺐ ﮐﺴﻲ

 ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ، ﺑﺎطﻨﺶ ﺍﺯ ﺭﻳﺸـﻪ ﻭﻳـــﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ...!

آمدی جانم به قربانت، ولی حالا چرا ؟!

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سکوت میکنم و عشق در دلم جاریست

که این شگفت ترین نوع خویشتن داریست

از :

حسین منزوی

حق نداری به کسی دل بدهی الا من

پیش روی تو دو راه است: فقط من یا من

عاشقم دست خودم نیست به هم میریزم

که تو هم با بقیه خوب شوی، هم با من

تا نیمه چرا ای دوست ؟ لاجرعه مرا سرکش

من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز

 منم عاشق مرا غم سازگار است

تو معشوقی، تو را با غم چه کار است !

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا بعد تو را برد

قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری

وقتی همه دادند به هم دست تبانی

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم

در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه

هی بغض کنی ،گریه کنی ، شعر بخوانی ؟

دلتنگ تو ام ای که به وصلت نرسیدم

ای کاش خودت را سر قبرم برسانی

بوسه هایت بوی آتش،

بوی دوزخ می دهند

نحن اصحاب الجهنم

پس مرا محکم ببوس

ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻨﯽ ﻣﻦ ﻏﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺗﻮ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭﺩﻡ ﻓﺰﻭﻥ ﺑﺎﺩ

ﻭﮔﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﯼ ﺳﻬﻤﻢ ﺟﻨﻮﻥ ﺑﺎﺩ

ﺗﻮﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﺗﻮ ﻋﻠﺖ ﻣﻦ

ﺗﻮ ﺑﺨﺸﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍ ﯼ ﺑﯽ ﻣﻨﺖ ﻣﻦ

ﺻﺪﺍﯾﻢ ﮐﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ 

ﮐﻼﻣﺖ ﺁﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻢ 

ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ......

از :

 مولانا

عاقبت ✼ دستانمان ✼ رو می شود با شعرها

مثل ✼چشمانی✼ که بعد از گریه ها پف می کنند

از:

سجاد رشیدی پور

زندگی دوختن شادیهاست 

و به تن کردن پیراهن گلدار امید

ذهن ما باغچه است

گل در آن باید کاشت

ور نکاری گل من

علف هرز در آن می روید

ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺷﻌﺮ ﺗﺎﺯﻩ " ﯾﮏ ﻭﺟﺐ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ !"

ﺯﯾﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻢ " ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﺴﯽ " ؟

ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ " ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺨﺮ !"

ﻋﺸﻖ " ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ " ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺍﻃﻠﺴﯽ" ؟

ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪﻡ " ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ" ؟

ﻣﻦ ﻧﻤﺮﺩﻡ " ﺁﺩﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺻﯽ !"

ﻣﺮﮒ ﻣﻦ " ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﯼ !"

ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ !"

ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻭﺭ " ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﭙﻮﺵ !"

 ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯽ " ﺗﺎ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﯽ"

از:

مجید فرخی

رنگ چشمان تو آبی می کند احساس را

بوسه هایت می دهد طعم خوش گیلاس را

شیطنت هایت! دل شوریده شیرین می کند

برق چشمانت هوایی کرده هرعکاس را

با نفسهایت فضای خانه خوشبو می شود

عطر آغوش تو رو کم کرده عطر یاس را

غرق در احساس تو بی هیچ ناجی زنده ام

حس و حالم بی تحمل کرده هر غواص را

چشم از تو برنمی دارم؛ فقط مال ِ منی

بعد مدتها بدست آورده ام الماس را

 بخت یارم شد ،خروسم کبک میخواند، ببین

جفت شیش آورده ام، اعداد شانس تاس را

از :

مریم احمدی

در خیالات خودم، در زیر بارانی که نیست…

می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست…

می نشینی روبرویم، خستگی در میکنی…

چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست…

باز ميخندی و ميپرسي：كه حالت بهتر است؟!

باز میخندم ، که خیلی،گرچه ، میدانی که نیست…

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند!!!

یاس و مریم میگذارم، توی گلدانی که نیست…

چشم میدوزم به چشمت، مي شود آیا کمی،

دستهایم را بگیری،بین دستانی که نیست..؟!

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم： نرو...

 پشت پایت اشک می ریزم، روی ایوانی که نیست…

می روی و خانه، لبریز از نبودت می شود…

باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیس

از:

بیتا امیری

ﺑﺎﮐﺮﺍﻭﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﻞ ﺭﻳﺎ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯ ﺍﺩﺏ ﺻﺎﻑ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ...!

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﻣﻦ ﺣﺮﻭﻑ ﻋﺮﺑﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﯾﺎﺩ...!

ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﺯ ﺗﻪ ﺣﻠﻖ ﺍﺩﺍ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺟﺒﺎﺭ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺳﺨﻨﯽ...!

ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺻﻔﺎ، ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﻫﻤﭽﻮ ﻭﺍﻋﻆ ﻧﻪ ﻋﺼﺎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻌﻠﻴﻦ...!

ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻭ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﻣﺪﻋﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ كِي...؟!

ﻣﻦ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ،ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺪ...!

ﺗﻮ ﺳﺮﺕ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﺎﻥ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ...!

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﺎﻥ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺷد...!

کاش آواره شوم دوست مرا خانه دهد

مو پریشان شود و دوست مرا شانه دهد
 

من و دیوانگی و دوست به یکجا برسیم
 

غزلی باشد و آن دوست که پیمانه دهد

گفتی از باران بسازم دفتری خواهم نوشت

اینکه من را تا کجاها می بری خواهم نوشت

چشمهای توخدای حرفهای تازه اند

کفرراباواژه های دلبری خواهم نوشت

کنج لبهایت بهشتی گم شده رسوای من

وقتی لبخندتورامثل پری خواهم نوشت

بوسه بامن بوسه است ایینه باتصویرتو

عشق دارددرمیانش داوری خواهم نوشت

اینکه من مردابم اری خط به خط کهنگی

توبرایم دفترنیلوفری خواهم نوشت

درمیان دستهای کوچكم جای تو نیست

من تمامت رابرای دیگری خواهم نوشت

موج زیبای نگاهت ناگهان تردیدشد

باتودارم حرفهای بهتری خواهم نوشت

عشق من کودک بمان دنيا بزرگت ميکند...

بره باشي يا نباشي گرگ گرگت ميکند...

عشق من  کودک بمان دنيا مداد رنگي است...

بهترين نقاش باشي باز رنگت ميکند...

عشق من کودک بمان دنيا دلت را ميزند...

سخت بي رحم است ميدانم که سنگت ميکند...

از دل تو در دل من نکته هاست

آه چه ره هست از دل تو تا دلم

گر نکنی بر دل من رحمتی

وای دلم وای دلم وای دلم

مولانا

ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی

چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی

تو که آتشکده ی عشق و محبت بودی

چه بلا رفت که خاکستر و خاموش شدی

به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را

که خود از رقت آن بیخود و بیهوش شدی

تو به صد نغمه٬ زبان بودی و دلها همه گوش

چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی

خلق را گرچه وفا نیست ولیکن گل من

نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی ...

 

    استاد_شهریار

معنی فاصله‌ها چیست برایم بنویس

درد این واژه سرا چیست برایم بنویس

تو تماشاگر من بلکه نه من فاصله‌ای

علت دوری ما چیست برایم بنویس  

همه جا غرق دعا می‌شوم از آمدنت

معنی اشک و دعا چیست برایم بنویس

... خون دل خوردنت از بار گناهان من است

معنی شرم و حیا چیست برایم بنویس

مثنوی نه، غزلی نه، نه قصیده آقا

مصرع از درس وفا چیست برایم بنویس

دست من را تو نگیری به زمین می‌افتم

حکمت دست شما چیست برایم بنویس

تو برایم بنویسی به یقین می‌فهمم

حرمت خون خدا چیست... برایم بنویس

از :

مهرشاد واحدی

مست میخانه نبودم تو خرابم کردی

یار پیمانه نبودم تو شرابم کردی

جرعه ای از می عشق تو شبی نوشیدم

رز ِ دردانه نبودم می نابم کردی

بهر دیداررخم گفتي چهره ات بالا گير

من که بیگانه نبودم که جوابم کردی

سوختيم در غم عشق ز تمنای وصال

من که پروانه نبودم که عذابم کردی

گشتم آواره کویت اي عشق !

گرچه افسانه نبودم تو سرابم کردی

شده ام گوهر یکتا صنم ِ قبله نما!

من که دیوانه نبودم که خطابم کردی

بار آخر! دست آخر !

من ورق را با دلم بر میزنم !

بار دیگر حکم کن ، اما نه بی دل ! با دلت دل حکم کن ! ... حکم دل ...

هر که دل دارد بیاندازد وسط تا که ما دلهایمان را رو کنیم !

دل که روی دل بیفتد عشق حاکم می شود !

پس به حکم عشق بازی می کنیم

این دل من رو بکن حالا دلت را !

دل نداری ؟! بر بزن اندیشه ات را ...

حکم لازم !!! دل سپردن، دل گرفتن، هر دو لازم...

ﻧﺎﺯ ﺁﻥ ﺍﺧﻤﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺐ ﺯ ﻟﺐ ﻭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...

ﮔﻮﺵ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻛﺮ ﻋﺠﺐ، ﺁﺷﻮﺏ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...

ﯾﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﻬﺪﯾﺪِ ﺭﺳﻮﺍ ﮐﺮﺩﻧﺖ...

ﻧﺎﺯ ﺗﻬﺪﯾﺪﺕ ﮐﻪ ﻫﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...

ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺧﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﻛﻦ ﺩﻟﻢ ﺳَﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ...

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﻤﺖ ﭼﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...

ﺩﻟﺒﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﻤﺖ، ﻧﮕﻮ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ...

ﯾﺎﺱ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﻌﻄّﺮ، ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺗﻮ

ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐنی

دیدی ای حافظ که کنعان دلم بیمار شد

عاقبت با اشک و غم کوه امیدم کاه شد؟

گفته بودی یوسف گمگشته بازاید ولی

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد