به من گفتی "بگو آ" نمی گفتم. لج کرده بودم

گفتی "این شکل را نگاه کن!" من اخم کردم.

ناگاه گره ی بغضم باز شد و تو دستم را گرفتی

و از کوچه باغ های جهل بیرونم کشیدی و به من

گفتی:"ببین آنجا چند ستاره هست؟"

.......

کلیک رنجه کنید به ادامه ی مطلب 

اون مردایـــــــی که با یـــه نــــه گفتنشون

میفهمـــــی که دیگــــه نبایــــــد اصـــــرار کنــی

اونــــی که قبل از مهمونــــــی بایــــد لباستـــــو

نشـــــون بــــــدی تا تاییـــــدش کنــــــه

اونـــی که وقتی بهتــــ اخـــــــم میکنه

باید شالتــــــــو بکشـــــی جلــــــــو

اونـــــی که وقتــــــی میخــــــــوای از پیشش بــــری

دست میکشه رو لبتـــــ و میگـــــــــه

کمـــــــرنگ کــــــن اون رژتـــــــو

اونــــــــــی که وقتــــــــی تــوی یه جمعید از بغلتــــ تکـــــــون نمیخــــوره

اونـــــی که تـــــوی سرمــــــــا یـــــــخ میـــــــزنــــــــه

ولی وایمیسه ســـــــرکوچــــه تا تـــــو بــــری توی خونـــــــــه

اونـــی که اگه بخوای اشتباه کنـــی پیش خـــــودت میگــــــی

اگه بفهمـــــــــه میکشتم

اونی که خنــــــــده و شیطونیــــــــــاش فقط و فقط مــــــــــال خــــــــــودتــــــــه

و اخمش مــــــال بقیــــــــــــه

به این میگــــــــن

مــــــــــــــــــــــــــرد

روسری سر کن و نگذار که در حومه ی شهر

مردگان شایعه سازند که محشر شده است ..

بســـ کنــــ سآعتــــ …

دیگــــــر خستـهـ شده امـــ ….

آرهـ مَنـ کم آورده امــ ….

خودمــ میدآنمــ کهـ نیستـــ …

اینقدر بآ بودنتـــ

نبودنشــ رآ به رُخـــَم نکشـــ !

خواسته یا ناخواسته میگم :

« مُواظبِ خُودت باش ! » 

مُواظبِ خُودت باش 

یَعنے فِکرم پیشِ توئه !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے بَرام مُهمے !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے نِگَرانتم !

 یَعنے دوستت دارم !

 یَعنے به خُدا مے سپارَمت !

مُواظبِ خُودت باش

یَعنے از الان دِلم واسَت تنگ شُده !

   مُواظبِ خُودت باش

یَعنے... واقعاً مُواظبِ خُودت باش...

می گویند:

خوش به حالت!

از وقتی که رفته حتی خم به ابرو نیاوردی…!

نمی دانند بعضی دردها

کمر خم می کنند، نه ابرو…

  همیشه شاعران آواره ی شعرند؛ اما من

به دنبال توام! وقتی تو باشی شعرمی آید

شب جمعه ست.... نثار دل مرحوم خودم

میروم از سر بازارچه خرما بخرم

دلِ آسمون گرفته همه جا ابری و دوده

سهم من از همه عشقت تلخی فاصله بوده

آهاے همیشگے ترینم!

تمام فعل هاے ماضے ام را ببر..

چہ در گذر باشے

چہ نباشے

براے من استمــــــــــــــــــــــــــــــــــــرارے

خواهے بود...

من هر لحظه تو را صرف مے کنم!

دلیل خلق انگشت های من اینست

که مثل شانه به   موهای یار گیر کند

+ آخرين بار كي ديديش؟! 

  _ همين يه لحظه پيش... 

قبل از اينكه با سوالت از

  خاطرم  

بپرونيش!

امشبم گذشت ،من ندیدمت ...
چشم به راهتم،تا رسیدنت ...

☜    بوسه   ☞

ابتکاریست ازطبیعت

وقتی

❣ احساس ❣ درکلام نمیگنجد!‏

ℒ♡ⓥℯ ㄚ♡ⓤ

همه شب در نظرم موی پریشان تو بود

یک کمی شانه بزن,سکته زدم نیمه شبی.

بم که ویران شد نفهمیدند از آثار چیست!

من که دیدم آن طرف داری تبسم میکنی

آی ... معشوقی که دستانت به خون آلوده است

شهر را آتش زدی،حالا دلت آسوده است؟!

سعی کردم تا که قانع باشم از بوسیدنت

سعی خود را می کنم... هر چند که بیهوده است

تو چه میدانی که این دیوانه از شوق لبت

با چه حالی راه را تا خانه ات پیموده است؟

ریشه های فرش مان را داشتم می بافتم...

دستم عادت کرده از بس بین مویت بوده است

مادرم می گفت:"غیر از غم چه دارد عاشقی؟"

عشق اما بیش از این ها را به من افزوده است

نیست در قاموس رندان صحبت از عاقل شدن

ما اطاعت می کنیم از آنچه دل فرموده است

گیرم که حرام است لبی تر کنم از تو

پیش نظرت تشنه بمیرم چه! حلال است؟

من ایما و اشاره نمیفهمم...

باید تمام قـــــد جلوم وایــــــــسـی و بگـــــی

دوست دارم

آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم .......
آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

دگر آنکه نگشود دفتر احساس ، توئی
آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم....

 
 آنکه کافر به دل مومن من بود توئی
 آنکه هر شعر تو را ،معجزه انگاشت منم.....
 

آنکه بر سینه ی من ،خنجر غم کوفت توئی
او که قامت به قد تیر بر افراشت منم.....

 
 او که در باغ غزل گشت و خرامید توئی
 او که یک بوته در این باغچه نگذاشت منم...,

یه تاریخ هایی خاصی تو زندگی ما آدما وجود داره

که هر چقدرم دنیا با کاراش مشغولمون کرده باشه

محاله فراموششون کنیم ….

مثل امروز ….

تولدت مبارک عشقم

الهی همیشه مثل چراغ راهنمایی باشی

  لپت همیشه قرمز   ،

   روی دشمنات زرد   ،

   دلت همیشه سبز 

 تولدت مبارک  

عشق ...

چه به ناگهان بیاید، چه به آهستگی

فرقی نمی کند

تو را به تمامی در بر خواهد گرفت

مثل خیس شدن:

چه در باران باشد، چه در مه.

گاهی ندانسته از یک نفر بتی درست میکنی...

آنقدر بزرگ که از دست ابراهیم نیز کاری بر نمی آید.

چقـــدر خستــه ام از ایــن ✗ دقیقــه هــای پــاپتــی ✗


از امتــداد خستــه ی✗ کــلاف بــی عــدالتــی ✗